محمد ابراهیم؛ تصویر زنده‌ای از فاجعه پولیو
هلمند، افغانستان (۳ قوس ۱۴۰۳) – معلولیت و فقر، دو چالش بزرگ که یک انسان را تا سرحد ناتوانی پیش می‌برند و مسیر زندگی او را دشوار می‌سازند.
این داستان محمد ابراهیم، جوان ۳۲ ساله‌ای از منطقه بولان شهر لشکرگاه، ولایت هلمند است؛ او که در چهار سالگی به مرض پولیو مبتلا شد و توانایی حرکت هر دو پایش را از دست داد.
او روایت این غم بزرگ را از زبان بزرگان خانواده‌اش چنین آغاز می‌کند: «چهار ساله بودم که تب شدیدی گرفتم. پدر و مادرم برای درمان مرا به شفاخانه بردند. در آنجا داکتران تشخیص دادند که به مرض پولیو مبتلا شده‌ام و این مرض هر دو پایم را فلج کرده است.»
او می‌گوید، این حادثه برای خانواده‌ام بسیار سخت و تلخ بود و همه این مصیبت تنها به دلیل واکسین نشدن من رخ داد.
وی با اندوه می‌افزاید: «از همان روز بدبختی‌های زندگی‌ام شروع شد و تمام آرزوهایم از بین رفت.»
محمد ابراهیم می‌گوید که در طفولیت آرزو داشت مثل دیگر اطفال روی پاهای خود راه برود، بازی کند و به مکتب برود؛ اما این آرزو هرگز تحقق نیافت.
روزهای تلخ زندگی
محمد ابراهیم اکنون برای تأمین نیازهای خانواده‌اش ناچار به گدایی است؛ کاری دشوار که او را هر لحظه با عذاب روحی بزرگی روبه‌رو می‌کند.
او می‌گوید: «مسئولیت نگهداری سه فرزندم – دو دختر و یک پسر – به دوش من است. چون معلول هستم و نمی‌توانم کار کنم، برای تأمین نیازهای آنها دست نیاز به سوی مردم دراز می‌کنم. با اینکه این کار برایم شکنجه روحی بزرگی است، اما چاره دیگری ندارم.»
او می‌افزاید که برای سلامتی و آینده بهتر فرزندانش به اندازه توانش تلاش می‌کند و نمی‌خواهد آنها با مشکلاتی روبه‌رو شوند که خودش تجربه کرده است.
محمد ابراهیم از والدین می‌خواهد که از زندگی او درس بگیرند و نگذارند فرزندانشان قربانی بی‌توجهی و بی‌احتیاطی آنها شوند.
او تأکید می‌کند که والدین باید در دوران طفولیت فرزندانشان، آنها را علیه تمام مرض‌های خطرناک، به‌ویژه پولیو، واکسین کنند تا از معلولیت و مشکلات دیگر در امان بمانند و آینده‌ای سالم داشته باشند.
داستان محمد ابراهیم تصویر زنده‌ای از یک فاجعه است که به ما این پیام را می‌دهد: اگر غفلت کنیم و فرزندانمان را واکسین نکنیم، این ویروس نه‌تنها آنها را فلج خواهد کرد، بلکه آرزوها و امیدهایشان را نیز نابود خواهد ساخت. © افغانستان عاری از پولیو/ ۱۴۰۳/ سعید زابلی
ارزش واکسین؛ دیدگاه بزرگان و داکتران
حاجی محبوب‌الله، یکی از بزرگان قومی ولایت هلمند، با اشاره به زندگی دشوار محمد ابراهیم می‌گوید: «مرض پولیو نه‌تنها موجب معلولیت، بلکه سبب فقر و تنگدستی نیز می‌شود و محمد ابراهیم نمونه زنده این مسئله است.»
او می‌افزاید: «اگر محمد ابراهیم در طفولیت واکسین می‌شد، به مرض پولیو مبتلا نمی‌شد و پاهایش فلج نمی‌شدند؛ بلکه می‌توانست مانند دیگر انسان‌ها یک زندگی عادی داشته باشد.»
وی باور دارد، تا زمانی که تمام مردم یک‌صدا علیه مرض پولیو مبارزه نکنند و رساندن واکسین پولیو به هر طفل تضمین نشود، این مرض هر روز آینده جامعه را تهدید خواهد کرد.
در همین حال، داکتر رحیم، یکی از داکتران محلی، می‌گوید: «پولیو یک مرض فلج‌کننده و غیرقابل درمان است که فقط از طریق واکسین قابل پیشگیری است. واکسین پولیو تضمین‌کننده زندگی سالم اطفال و پیشرفت جامعه است. اگر هر طفل واکسین شود، می‌توانیم جامعه را از معلولیت، فقر و دیگر مشکلات نجات دهیم.»
او مسئولیت واکسیناسیون اطفال، به‌ویژه علیه مرض پولیو، را وظیفه‌ای بدون استثنا برای تمام والدین می‌داند و تأکید می‌کند که این تنها راهی است که آینده اطفال را حفظ می‌کند.
درسی الهام‌بخش
داستان محمد ابراهیم تصویر زنده‌ای از یک فاجعه است که به ما این پیام را می‌دهد: اگر غفلت کنیم و فرزندانمان را واکسین نکنیم، این ویروس نه‌تنها آنها را فلج خواهد کرد، بلکه آرزوها و امیدهایشان را نیز نابود خواهد ساخت.
در هر کمپاین، تنها دو قطره واکسین پولیو می‌تواند زندگی یک طفل را نجات دهد و او را از فلج دائمی در امان نگه دارد.
بیایید همه با هم این مسئولیت ملی و دینی خود را ادا کنیم و برای فرزندانمان آینده‌ای بسازیم که در آن گرفتار این مرض ناگوار نشوند.
سعید زابلی، افغانستان عاری از پولیو
