ویروس پولیو چگونه رویای قدم زدن را از خیرمحمد گرفت؟

غور، افغانستان (۲۹ عقرب ۱۴۰۳) – در یکی از محله‌های فقیرنشین شمال شهر فیروزکوه، مرکز ولایت غور، مردی سالخورده با دو عصا زیر بغل در کوچه‌ای خاکی به سختی قدم برمی‌دارد.

او خیرمحمد، مردی ۵۵ ساله است که در دو سالگی به پولیو مبتلا شده و از همان دوران، توان قدم زدن را برای همیشه از دست داده است.

 

آغاز یک زندگی دشوار

خیرمحمد، طفلی که تازه طعم قدم زدن را چشیده بود، قربانی ویروس پولیو شد. در آن زمان در غور واکسین پولیو موجود نبود و آگاهی عمومی درباره این مرض بسیار پایین بود.

او با حسرت از آن دوران یاد می‌کند: «کاش در آن زمان واکسین پولیو وجود داشت، معلولیت بسیار سخت است، تمام طفلی، نوجوانی، جوانی و اکنون پیری‌ام را با کمک این دو عصا گذرانده‌ام.»

او از همان طفولیت با کمک دو عصا حرکت می‌کند، پای چپش که فلج شده در قالبی مصنوعی قرار دارد که از سوی کمیته صلیب سرخ به او داده شده است، با افزایش سن، حتی راه رفتن با عصا نیز برای او دشوارتر شده است.

خیرمحمد به ندرت از خانه خارج می‌شود و تنها برای شکستن سکوت خانه‌نشینی، گاهی تا جاده نزدیک خانه‌اش قدم می‌زند.

 

دردی که هرگز پایان ندارد

خیرمحمد در حالی که به عصاهایش تکیه داده، می‌گوید: «معلولیت تنها فلج شدن نیست، بلکه تمام زندگی انسان را نابود می‌کند؛ فقط کسانی که این درد استخوان‌سوز را تجربه کرده‌اند، می‌توانند درک کنند چقدر سخت است، از اینکه احساس می‌کنم باری بر دوش دیگران هستم، عذاب می‌کشم.»

همسر او، فاطمه، ۴۷ ساله، که از نزدیک شاهد تمام دردها و رنج‌های این مرد بوده است، می‌گوید: «پولیو فقط قدرت جسمی خیرمحمد را از او نگرفت، بلکه امید و آرزوهایش را هم نابود کرد؛ او حتی یک قدم بدون عصا نمی‌تواند راه برود، وقتی می‌بینم که او حتی برای کارهای ساده‌ای مثل رفتن به تشناب چقدر زجر می‌کشد، قلبم به درد می‌آید.»

 

خیرمحمد، مردی ۵۵ ساله است که در دو سالگی به پولیو مبتلا شده و از همان دوران، توان قدم زدن را برای همیشه از دست داده است. © افغانستان عاری از پولیو/۱۴۰۳/ مرضیه فروتن

 

درس‌هایی از گذشته

با وجود تمام سختی‌ها، خیرمحمد از تجربه تلخ زندگی‌اش درسی ارزشمند گرفته است؛ او پدر هفت فرزند و پدربزرگ شش نوه است، واکسین کردن اطفال و نوه‌هایش علیه پولیو یکی از اولویت‌های اصلی زندگی اوست.

او با قاطعیت می‌گوید: «من درد پولیو را با تمام وجودم حس کرده‌ام و نمی‌گذارم فرزندان یا نوه‌هایم به این مرض دچار شوند؛ ما هر ماه آن‌ها را واکسین می‌کنیم تا مثل من زندگی‌شان تباه نشود.»

فاطمه نیز که همواره همراه و پشتیبان او بوده، بر اهمیت واکسیناسیون تأکید دارد: «وقتی رنج‌های همسرم را می‌بینم، مطمئن می‌شوم که واکسین پولیو فقط یک انتخاب نیست، بلکه یک وظیفه است، ما همه فرزندانمان را واکسین کردیم و حالا تمام توجه‌مان به نوه‌هایمان است، خوشبختانه آن‌ها همگی سالم هستند.»

پیامی برای جامعه

خیرمحمد یکی از هزاران قربانی ویروس پولیو در افغانستان است.

او که رویای ساده قدم زدن را برای همیشه از دست داده، پیام روشنی برای دیگران دارد: «هیچ طفلی نباید مانند من قربانی پولیو شود، والدین باید واکسین را جدی بگیرند و فرزندان خود را در برابر این مرض فلج‌کننده محافظت کنند، واکسیناسیون نه‌تنها از زندگی فرد، بلکه از آینده یک نسل محافظت می‌کند.»

 

آینده‌ای با امید

هرچند پولیو زندگی خیرمحمد را برای همیشه تغییر داده است، اما او با نگاهی امیدوار به آینده، تلاش می‌کند تجربه تلخش را به درسی برای دیگران تبدیل کند.

او آرزو دارد روزی فرا برسد که افغانستان از این مرض پاک شود و هیچ طفلی به سرنوشت او دچار نشود.

مرضیه فروتن، افغانستان عاری از پولیو