غنچه‌گل؛ نمونه‌ای زنده از اهمیت واکسین پولیو
هوسی احمدزی
کابل افغانستان (۱۲ سنبله ۱۴۰۳) – شخصی در یک روز نسبتاً گرم که سرک های شهر کابل طبق معمول پر از ازدحام می باشد در ویلچر خود نشسته با سختی و زحمت تایرهای ویلچر خود را می‌چرخاند و پیش می رود تا برای مردم تسبیح و مسواک بفروشد.
این مرد ۴۰ ساله غنچه گل نام دارد، در طفولیت به مرض فلج مبتلا گردیده که در نتیجه توانایی ایستادن و راه رفتن را از دست داده است.
وی که به مرض پولیو گرفتار گردیده آثار درد و رنج ناشی از معلولیت فلج از چهره‌اش به وضوح نمایان میباشد، او با فروش تسبیح و مسواک نفقه خانواده‌اش را فراهم می‌کند.
غنچه گل می‌گوید: سختی‌های زندگی او از روزی آغاز گردید که به مرض پولیو مبتلا شد و هر دو پایش را فلج کرده است».
او اضافه می‌کند: «تقریباً ۱۱ ساله بودم که به مرض فلج مبتلا شدم و هر دو پایم معیوب گردید، پدرم مرا برای تداوی و درمان به بسیاری از شفاخانه ها برد، اما فایدۀ نکرد چون این مرض هیچ درمانی ندارد.»
این مرد غونچه گل ۴۰ ساله است که در طفولیت به مرض پولیو مبتلا گردیده و در نتیجه توانایی ایستادن و راه رفتن را از دست داده © افغانستان عاری از پولیو/ ۱۴۰۳/ هوسی احمدزی
به گفتهٔ او متأسفانه در آن زمان از یک طرف آگاهی در مورد مرض پولیو یا فلج کم بود و از سوی دیگر امکانات واکسین نیز فراهم نبود، اگر واکسین برای او مهیا می گردید احتمال می رفت که امروز در چنین وضعیت نمی‌بود.
او می‌گوید: با وجود مشکلات به کار ادامه داده، زیرا در خانه کرایی زندگی می‌کند و تنها شخصی است که نان آور خانواده خود می باشد.
اما در مورد اینکه چگونه به فروش تسبیح و مسواک روی آورد می‌گوید: «با توجه به وضعیت خودم این کار را انتخاب و آغاز نمودم، چون می‌توانم آن را در حالت نشسته با استفاده از ویلچر انجام دهم و بدون کمک دیگران زندگی را پیش ببرم».
در شهر کابل سرک ها و راه های عمومی برای افراد معلول مناسب نیست و حرکت با ویلچر یک مشکل بزرگ است، غنچه گل در این باره می‌گوید: «سرک های شهر برای ویلچر مناسب نیستند به بسیاری مکان‌ها دسترسی ندارم، به همین دلیل ویلچرم خراب می‌شود و مجبور بارها آن را ترمیم نمایم».
او می‌افزاید: «درآمد و حاصل کار شان نیازهای خانواده‌اش را برآورده نمی‌کند، اما باز هم خوشحال است که خودش برای خانواده‌اش روزی پیدا می‌کند».
وی گفت: «اگرچه وضعیت اقتصادی بنده خوب نیست، اما بخاطر خانواده ام هر روز مبارزه و تلاش می‌کنم، همسرم و سه فرزندم به آینده بهتر باور دارند و من سعی می‌کنم تا زندگی خوبی برای آن‌ها فراهم کنم».
وی به عنوان قربانی فلج اطفال به اهمیت واکسین توجه جدی دارد و می‌گوید: «اگر در طفولیت توسط خانواده‌ام واکسین می گردیدم به مرض پولیو مبتلا و اکنون معلول نمی‌بودم، واکسین برای همه امراض ویروسی و مسری از جمله پولیو ضروری است و خانواده‌ها نباید در این زمینه کوتاهی کنند».
غنچه گل می گوید، من حدود ۱۱ ساله بودم که به فلج مبتلا شدم و از ناحیه هر دو پا فلج شدم، پدرم را برای معالجه به بیمارستان های زیادی بردم، اما فایده ای نداشت، زیرا هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد © افغانستان عاری از پولیو/ ۱۴۰۳/ هوسی احمدزی
نامبرده از تمامی خانواده‌ها درخواست می‌کند که اطفال شان را واکسین کنند؛ تا از پولیو و سایر امراض خطرناک در امان بمانند، و اضافه می کند: «در مورد واکسین بی‌تفاوت نباشید،چون واکسین برای آیندۀ اطفال بسیار مهم است تا از مشکلات که من با آن مواجه هستم در امان بمانند».
داستان زندگی غنچه گل برای بسیاری از مردم الهام‌بخش است، حاجی ظاهر که در همان بازار دوکاندار است و غنچه گل را از نزدیک می‌شناسد می‌گوید: «وضعیت او همیشه مرا ناراحت و متأثر می سازد، ای کاش در طفولیت از واکسین محروم نمی گردید و به مرض خطرناک پولیو مبتلا نمی‌شد».
نام برده با توجه به زندگی سخت غنچه گل پیامی درباره اهمیت واکسین پولیو می‌دهد و می‌گوید: «این بسیار مهم است که خانواده‌ها باید توجه جدی به واکسین پولیو داشته باشند، در غیر آن بسیاری از کودکان به دلیل عدم واکسین با مشکلات و سختی زندگی مانند غنچه گل مواجه خواهند گردید، این یک مسئولیت مشترک اجتماعی است که نسبت به واکسین بی‌تفاوت نبوده و تلاش کنیم تا همه اطفال واکسین شوند».
تنها غنچه گل نیست که به دلیل بی‌توجهی خانواده قربانی پولیو شده است، بلکه این روند ادامه دارد و هنوز هم بسیاری از خانواده‌ها وجود دارند که قربانی افواهات نادرست شده و اطفال خود را واکسین نمی‌کنند.
مسئولین صحی می‌گویند: این گونه خانواده‌ها معمولاً جان های فرزندان شان را به خطر مواجه می سازند، زیرا پولیو یک مرض کشنده و فلج‌کننده است که هیچ تداوی و درمانِ ندارد؛ اما با واکسین قابل پیشگیری است.
به همین دلیل هر سال در کشور تعداد زیادِ از اطفال به دلیل عدم تطبیق واکسین از سوی خانواده‌های شان به مرض پولیو مبتلا و فلج می‌شوند، که در نهایت بار دوش خانواده و جامعه می‌گردند.
